Toń | Marta Kisiel

O Marcie Kisiel wiele już słyszałem. Nigdy nie miałem okazji przeczytać żadnej z jej książek, aż nadeszła chwila, gdy pojechałem do Opola, odwiedzić my dearest friend i uprzejmie pożyczyła mi swój egzemplarz powieści Toń (zapamiętajcie ten tytuł!).

Toń opowiada historię trzech kobiet i Ramzesa, który tak naprawdę nie jest kotem, ale mógłby nim być, gdyby się o to postarał. Historia lekko enigmatyczna, na początku nie zapowiadająca tego, co tak właściwie będzie się w niej działo i jakie to było cudowne, gdy się okazało, że je się ją ze szczyptą podróży, magii i domieszką potworności!

Nie chcę zdradzać fabuły książki, ponieważ zatonąłem w niej bez reszty, sięgając po nią w ciemno. Nie miałem bladego pojęcia na co się porywam, a otrzymałem świetną powieść o rodzinie, przyjaźni, o tajemnicy i sekretach powoli wypływających na powierzchnię – z każdym rozdziałem robiło się goręcej i przyjemniej (a co za tym idzie – mroczniej, dlatego tak mi się to spodobało). Dżusi dane było mi poznać na samym początku książki, a im dalej, tym bardziej jej teksty mnie rozbrajały. Historia przesączona jest humorem, a przekomarzanie się między siostrami i ciotką Klarą, a zarazem sama ich relacja, to, bądź co bądź, rewelacja. O Eleonorze nie omieszkam nie wspomnieć, bo jest jedna z moich ulubionych postaci tego roku, z tego względu, że przypominała mi mnie (no, może nie do końca, ale w wielu fragmentach w których się pojawiała, miałem wrażenie, że czytam o sobie).

Postać Ramzesa wymaga osobnego akapitu – co za charakter: wyrazisty. Człowiek nikczemny, dążący do własnych celów i niesamowicie pociągający pod względem czytelniczym (nie wiem, czy ktoś zrozumie o co mi chodzi, ale po prostu chcę czytać o nim więcej!).

Marta Kisiel zaskoczyła mnie więcej, niż pozytywnie. Potrzebowałem czegoś lekkiego, a zarazem angażującego i ciesze się, że miałem okazję sięgnąć po jej powieść. Na bank nie będzie ona ostatnią, którą przeczytałem spod jej ręki.

Moja ocena: 4/5